တကယ်တော့ သည်အပင်ကြီးက အိုနေပါပြီ။ ဇရာရဲ့လက္ခဏာတွေလည်း တွေ့နေရပြီ။ ဟိုနေရာက လျော့ရဲ။ သည်နေရာက ပျော့တွဲ ဖြစ်နေပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ သည်အပင်ကြီးက ဇရာမာနတော့ရှိနေတယ်။ ရေကူးတတ်တယ်ဆိုတာ ခဏခဏ ထုတ်ပြတတ်တယ်။ တူရွင်းတောင်ခြေရင်းသွားပြီး ခဏခဏ မြင်းစီးပြတတ်တယ်။ခန္ဓာကိုယ်ရင့်ရော်နေပြီဖြစ်ပေမယ့် စိတ်ဓာတ်ခွန်အား အစွမ်းတွေနဲ့ နုပျိူနေပါသည်။

တကယ်တော့ ကိုယ်ဆိုတာကလည်း သည်အပင်ကြီးက သစ်ရွက်ကလေးတစ်ရွက်ပါပဲ။ အပင်ကြီးလို အသက်ကြီးနေတာမဟုတ်ပေမယ့် အပင်ကြီးနီးနီးတော့ အသက်ရနေတဲ့ သစ်ရွက်လေး တစ်ရွက်ပေပဲပေါ့။

ခုချိန်မှာ ပြန်စဉ်းစားကြည့်ရင် ကိုယ်ရှေ့က သစ်ရွက်တချို့ကြွေကျသွားသလို သစ်ရွက်အချို့ကတော့ ကြွေလုနီးနီးဖြစ်ပြီး အချို့သစ်ရွက်တွေကတော့ သည်သစ်ပင်ပေါ်မှာ ရှိနေကြတုန်းပါပဲ။ ကိုယ်နဲ့ ဖွားဖက်တော်၊ နို့စို့ဖက် သစ်ရွက်ကလေးတစ်ရွက်ကတော့ တခြားသစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ဆီကူးသွားခဲ့တယ်။

မကြာမကြာဆိုသလို ကိုယ်စဉ်းစားကြည့်မိတယ်။ ကိုယ်တို့အလုပ်က သစ်ပင်ကြီးအောက်ရောက်လာသူမှန်သမျှကို အရိပ်ပေးဖို့ပါပဲ။ သစ်ရွက်ကလေးတရွက်က ဘယ်လောက်အရိပ် ပေးနိုင်မှာလဲ။ ဒါပေမဲ့ ရသလောက်ပေးချင်တဲ့စိတ်နဲ့ သစ်ပင်ပေါ်ရောက်နေမိတာပါ။ စိတ်ကလေးတစ်ခုကပဲ အရေးကြီးပါတယ်။ သည်စိတ်နဲ့ပဲ သစ်ပင်ကြီးပေါ်မှာ နေလာခဲ့၊ အချစ်မပြယ်သေးတဲ့ အနှစ် (၂၀) ကျော် ...။

    သို့သော် ...

    သည် သစ်ပင်ကြီးပေါ်ကို ဘယ်လောက်နေနိုင်မှာလဲ။ ဘယ်မျှကြာမလဲ။ သင်္ခါရကိုတော့ လွန်ဆန်လို့တော့ မရဘူးပေါ့။ ကိုယ့်ရှေ့က သစ်ရွက်တွေလိုပဲ တစ်နေ့ ကြွေပေးရမှာပါပဲ။ သည်အသိကလေးကိုလည်း စိတ်ထဲမှာ ထည့်ထားရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပျော်လည်းပျော်ပါတယ်။ မပျော်လည်းပျော်ပါတယ်ကွယ်။

    ခုဆိုရင် သည်သစ်ပင်ကြီးပေါ်မှာ ရွက်နုသစ်ကလေးတွေ ဝေလို့၊ စိမ်းလို့၊ နုလို့၊ သစ်လို့ ...။

    သူတို့ပျော်နေကြတယ်။ သူတို့ပျော်တာကြည့်ပြီး ကိုယ်လည်းပျော်ပါတယ်။

    ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့တော့ ခွဲကြရပါလိမ်မယ်။ ခွဲရတဲ့အခါ ကိုယ်ပြောချင်တာတစ်ခုပဲရှိပါတယ်။

သည်သစ်ပင်ကြီး အဓွန့်ရှည်ပါစေ ဆိုတာပါ... ။

နွေသင်နိုင်